Spektakle teatralne
Listopad to miesiąc, który upłynął nam pod znakiem Melpomeny. Żywej sztuki – spotkania aktora z widzem – nie zastąpi nawet najlepszy, najbardziej awangardowy film ze swoimi wirtuozerskimi efektami specjalnymi. Cieszymy się, iż mieliśmy okazję obejrzeć „Antygonę” w reż. Leszka Mądzika– spektakl Teatru Miejskiego w Gdyni oraz „Podróże Guliwera” w reżyserii Michała Derlatki, na Scenie Kameralnej Teatru Wybrzeże w Sopocie.
Początki teatru nierozerwalnie wiążą się z greckim bogiem wina, urodzaju, a także z kultem narodzin i śmierci. Dla uczczenia Dionizosa starożytni Grecy wyprawiali dwa razy do roku huczne uroczystości – Dionizje.
Sofokles, jeden z najsłynniejszych tragików, reformator teatru ( wprowadził na scenę trzeciego aktora), autor Antygony pozostawił po sobie zaledwie 7 tragedii, mimo, że napisał ich 123. Jedną z nich jest właśnie Antygona, która znalazła się w kanonie lektur gimnazjalnych.
Spektakl niewątpliwie pomógł nam zrozumieć przesłanie dzieła Sofoklesa.
Kreon Leszka Mądzika trwa w swoim uporze do czasu, gdy spostrzega, że już nie ma kogo tracić – jego syn i żona popełniają samobójstwo. Z rozpaczą mówi: “Niech moje oczy oślepną, abym nie widział tych, których zgubiłem. Ziemia usuwa się spod moich stóp. Dokąd pójść? Jestem garścią popiołu. Jestem mniej niż niczym”. I ta muzyka ….I ten mrok ….
Nie żałujemy Kreona – trzeba się buntować …
Guliwera znają chyba wszyscy, jak nie z lektury, to z filmu… To być może, ale spektakl należałoby zobaczyć, choćby ze względu na: ciekawe animacje, wykorzystanie lalek ( nawet Barbie ) oraz petard…
Dawniej teatr był niezwykle popularną rozrywką i pasjonował bardzo wielu ludzi. Wyjście na spektakl było niezwykłym wydarzeniem, czasem wręcz świętem. Obecnie Polacy coraz częściej wybierają teatr jako formę rozrywki. Jak pokazują badania przeprowadzone przez CBOS, co piąty rodak w 2013 roku odwiedził teatr. Jest to najwyższy odsetek w ciągu ostatnich 26 lat ( …) .Współczesny teatr idzie z duchem czasu – wykorzystuje nowe technologie, nie tylko w scenografii, ale i w samej narracji.
Tytułowy bohater to idealista, wierzy, że znajdzie lepszy świat. Powieść Jonathana Swifta napisana w 1726 roku, stanowiąca połączenie satyry na ludzką naturę z parodią popularnych w tamtym okresie „powieści podróżniczych”. Stanowi najbardziej znaną pracę Swifta, jest jednocześnie zaliczana do klasyki literatury angielskiej. Jest to sztandarowa pozycja kanonu lektur szkolnych, a zatem znów klasyka…, szuka sprawiedliwości, bezpieczeństwa i zdrowego rozsądku. Znajdzie?
Reżyser o spektaklu:
Musieliśmy Guliwera trochę przerobić, zrezygnowaliśmy z pomysłu Swifta, że jest to facet, który mieszka w stajni i żywi się słomą, bo tak kończy swój żywot Guliwer Swiftowski – jako półwariat, któremu rzeczywistość miesza się z wyobraźnią.
Dużo humoru, znakomita gra aktorska… teatr lalek, animacje, petardy … II cześć bardziej dynamiczna, pełna atrakcji. Sztuka niewątpliwie widowiskowa, ale dla kogo? Odnieśliśmy wrażenie, że nie dla nas, lecz dla młodszego widza…
